Ik vind 't heel leuk van alle kanten te horen dat m'n blog goed wordt gevolgd. 't Doet me gewoon goed dat zoveel mensen hun belangstelling, warmte, liefde met ons delen. Want 't is natuurlijk wel voornamelijk míjn blog, maar ik hoop toch ook Julia recht te doen! Ze heeft 't druk met alle huishoudelijke beslommeringen - ondanks de huishoudelijke hulp blijft er altijd nog genoeg te doen - en met mijn verpleging. Af en toe wordt 't 'r even teveel - logisch hè.Maar gelukkig doet zich dan wel weer iets voor waardoor haar last verlicht wordt. Zoals zojuist.
We waren al diep aan het nadenken over de boodschappen voor het weekend - wat te eten, welke voorraden hebben we nog, wat moet gehaald, moeten we het allemaal laten bezorgen - toen de overbuurvrouw opbelde: of Julia meeging boodschappen doen, met de auto, hoeft ze niet zo te sjouwen. Die twee zijn nu, op het moment dat ik dit schrijf is het 13:00 uur, samen naar een nabijgelegen supermarkt. Gelukkig met de auto, dóór de hagel. Zo gaat dat soms. Als ze dan straks terug zijn, gaat Julia ongetwijfeld verder met het versieren van het mini-kerstboompje naast m'n bed (zo'n verpleegbed dat in de huiskamer staat), naar we alletwee denken het kleinste kerstboompje dat we ooit gehad hebben! Maar ... de Kerst wordt in huis gehaald!
Zelf gaat het me niet verkeerd. Ik voel me nog steeds niet anders dan anders: niet misselijk of ziek (ik heb wel, volgens het advies van de chemoverpleegkundigen, anti-misselijkheidsmedicijnen genomen; zuiver als voorzorg), maar wel erg moe. Alleen m'n linkerarm (waar het chemo-infuus is gegeven) doet wat pijn; dat kan enkele dagen duren en komt doordat het infuus met tamelijk veel kracht wordt ingespoten.
Vannacht heb ik méér dan uitstekend geslapen en, na het ontbijt (naja ... ontbijt ... 'n eierdopje vol pillen, 'n glas vezeldrank tegen constipatie en 'n flesje voedingssupplement) en één kop koffie (en wie mij kent weet wat dàt wil zeggen) ben ik wéér in slaap gevallen. Daarna heb ik overigens wèl echt geluncht met brood en worst, melk en yakult (of zoiets dergelijks); het fruit komt nog. En nu verheug ik me al op de visite die straks komt, Maria en Hans. Altijd fijn om "oude vrienden" bij me te hebben.
Ah ja, iets waar ik nog even op moet ingaan - naar aanleiding van een vraag van Andy, gisteravond - is het volgende. In mijn berichtje van gisteren meldde ik al dat na zo'n weekje een dipje of dip kan worden verwacht. Daarmee bedoelde ik het "psychologische" dipje dat met de kuur kàn samengaan - maar lang niet altijd hoeft!
Wat echter wèl ALTIJD optreedt, is een lichamelijke DIP rond de 10e - 15e dag van de kuur. Gedurende die dagen is m'n lichamelijke conditie, door de werking van de chemicaliën, op z'n slechtst. In de patiënteninformatie wordt dan ook MET NADRUK GEADVISEERD in díe periode alle contact te vermijden met personen die iets "onder de leden" hebben; variërend van verkoudheidjes tot puistjes en wondjes en wat dies meer zij. Alles zou namelijk bij mij kunnen leiden tot een infectie en, omdat alle bloedwaarden in die periode op z'n slechtst / laagst zijn, moeilijk kunnen genezen. Nou, dat weten jullie dan alvast. Tegen die tijd meld ik het wel weer in dit blog, kun je zelf bekijken of het verantwoord is me te komen opvrolijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten