Zaterdag, circa 10:30. Moe, dat wel, hoewel ik goed heb geslapen. Conditie laat te wensen over (na 'n week niet eten kan dat moeilijk anders, ik heb even wat tijd nodig om weer op krachten te komen), maar we gaan proberen dit weekend "een blokje om" te lopen; het zou vandaag en morgen redelijk weer zijn ...
Ik wil nog eens teruggaan naar de eerste tijd in het ziekenhuis. Een paar beelden proberen bij jullie op te roepen, zoals ik die ervaarde.
Ik denk dat iedereen wel ergens, in een moeilijk te openen laatje in een achteraf kastje in zijn of haar bewustzijn, een plaatje heeft liggen van zijn of haar levensweg. Zo'n voorstelling van een pad dat vanuit de voorgrond loopt naar de horizon, geflankeerd door de paden van levenspartner, familie en vrienden; met aan die horizon een kist, een urn, een kruis of een ander symbool van de dood. Een plaatje dat af en toe opduikt, doordat de omstandigheden er aanleiding toe geven (een sterfgeval in de omgeving, bijvoorbeeld), maar dat verder bij voorkeur in dat laatje moet blijven liggen.
Op 30 november, 's morgens, stond ik me te scheren en dacht opeens aan míjn plaatje. Het perspectief is plots veranderd: míjn pad loopt niet meer door tot aan de horizon, míjn kruis staat pontificaal in het midden; alleen de paden van Julia, familie en vrienden lopen wèl nog door tot de verte ...
Het is een beeld dat ik sindsdien bij me draag. Het heeft iets triests - straks ben ik hier waarschijnlijk niet meer - maar ook iets vertrouwenwekkends: het leven van anderen hier gaat dóór, móet ook doorgaan!
Ik stel mezelf in dat plaatje, op enige afstand vóór m'n eigen kruis; en loop langzaam achteruit, terug in de tijd. De levenspaden van Julia, familie, vrienden ... ze schuiven aan me voorbij. Uit m'n ooghoeken kan ik symbolen van de dood zien opdoemen: 'n te jong overleden kennis, m'n eigen vader, Julia's ouders ... paden die zijn opgehouden, mensen die niet meer bij ons bestaan, maar ook niet "wèg" zijn. Ze zijn natuurlijk niet altijd in onze gedachten, maar zo van tijd tot tijd denken we toch aan ze. Al is het maar bij kerkelijke herdenkingsdagen (zoals Allerzielen, 2 november (zie: http://www.allerzielen.nl/ of http://www.rkk.nl/abc/detail_objectID584200.html ; en ja, da's toevallig ook mijn verjaardag)...
Ja, het heeft eigenlijk wel iets warms om zo terug te kunnen denken aan mensen die je hebt gekend. Vanuit mijn / ons geloof leven we in de hoop dat er na dit leven een beter bestaan is; dat geeft dus in ieder geval géén reden voor droefheid. En die mensen die je mist - en dat je ze mist is wel reden tot droefheid - heb je toch op een of andere manier altijd bij je. Ook hun leven gaat toch, in andere vorm, dóór - in mijzelf, in de anderen die hen kenden ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten