Allereerst maar eens iets over gisteren: dinsdag. Waardeloze dag. 't Begon 's morgens met een prik door de Eprex-thuisservice. Die prik is ter verbetering van de hoeveelheid rode bloedlichaampjes. Een bijverschijnsel kan zijn, een licht "grieperig" gevoel. Dat wàs het dus! Licht misselijk, rillerig, ..., gewoon maar de hele dag geslapen! Alles deed me zeer, veel pijnstillers gebruikt ... nou, geen dag om te onthouden, dus.
Vandaag was een betere dag. Aanzienlijk minder pijn (en dus ook minder pijnstillers geslikt; al die opiaten is ook niet zo goed voor een mens) en méér energie; 't houdt nog niet over, maar toch!
Vanmorgen hebben we bezoek gehad van Els. Els werkt voor het Netwerk Palliatieve zorg Noordwest Veluwe. Tja. Ik hoor tot het werkterrein van de palliatieve zorg. Ik wéét 't wel, maar 't is toch telkens even schrikken als het zo op tafel wordt gelegd. Afijn, we zijn wel blij met dat netwerk, want het is opgericht met tweeërlei doel: de weg wijzen bij behoefte aan psychologische ondersteuning, en (vooral) praktische hulp zoals maatschappelijk werk. Het is bijvoorbeeld vrijwel zeker dat Julia moet gaan verhuizen na mijn overlijden; nu kunnen we dat alvast op de rails gaan zetten ...
Iets anders.
Met enige regelmaat hoor ik dat lezers van m'n blog vinden dat ik me dapper door deze moeilijke periode heensla. Ik heb daar toch een ander gevoel bij. Ik bedoel dit.
Gedurende mijn hele leven heb ik met overtuiging kunnen genieten van heel veel mooie kanten van het leven. Natuurlijk, Julia en ik hebben slechte perioden gekend. Maar we houden nog steeds zielsveel van elkaar, zijn God, elkaar en de mensen om ons heen trouw gebleven - en zij ons. Dat zíjn waarachtig toch dingen, nietwaar! Dat zijn de superbelangrijke dingen in het leven waar het uiteindelijk om gaat! Bezit, geld, 't doet er allemaal minder toe; maar ook op dat gebied kan ik niet zeggen dat ik het gevoel heb dat we tekort zijn gekomen. Kortom: ik heb een gelukkig leven gehad. En mijn streven dezer maanden is gericht op zoveel mogelijke voortzetting daarvan.
Lees nou het stukje eens waar je met onderstaande link terecht komt.
Miki en Tess hebben nog maar heel weinig van de goede kanten van het leven meegemaakt: de liefde van de familie en andere betrokkenen. Maar lang niet zoveel gein, lekker eten, feesten en partijen, vriendschappen en relaties. Toch gaat Miki ervoor, om beter te worden. Tess gaat ervoor, om haar zusje de kans op herstel te geven. (Ik zou toch wel 'n paar keer moeten slikken, zo'n beenmergtransplantatie schijnt niet echt fijn te zijn). Ze weten nog niet eens wáár ze voor gaan, het is voor hen nog terra incognita. Ze gaan, ze gaan ervoor en ze gaan er naar toe. Dát vind ik dapper!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten