Dag C+7: donderdag 15 december 2011

We hebben 't wel eens over kleine dingen die een mens gelukkig kunnen maken: bijvoorbeeld dat, terwijl ik hier begin te bloggen, poes Cleo gezellig naast me op de stoel plaatsneemt! 't Is voor haar ook allemaal vreemd en je kunt het zo'n beestje allemaal zo moeilijk uitleggen ... Ik ruik raar (ziekenhuisluchtjes, en wat dacht je van die chemo?), ik voel raar (ingevallen bovenbenen, waarop niet meer lekker te slapen valt), ik doe raar (ga overdag op 'n bed in de huiskamer liggen), ... ; nou, gisteren had ze blijkbaar zoiets van "verdorie, als jij op bed gaat in de huiskamer, dan ga ik er gewoon bijliggen!" Wat ze dus ook deed, zodat ik 'n paar uur met Cleo op m'n voeten heb geslapen. Gewoon, heerlijk, vertrouwd ... Ze is uiteindelijk al vijftien-en-een-half jaar bij ons! Dan hoor je wel bij elkaar ...

Op dag C-1 heb ik, zoals daar geschreven, de ziekenzalving ontvangen. Ik wil daar nog eens op terugkomen. Wat heeft dat nou met me gedaan? Wat voelde ik toen?

De zalving vond plaats, zoals ik al heb beschreven, in kleine kring. Enkele van onze intimi. Mensen die dicht bij me staan. Mensen dus met wie ik kan en mag delen wat er in mij omgaat aan emoties. Dat doet op zich al goed:me niet te laten weerhouden door conventies maar "gewoon" te kunnen huilen, omdat ik voelde dat ik begrepen en aanvaard werd (en wordt).

In het boekje van het bisdom Breda wordt uitgelegd: "In de ziekenzalving ontvangt de zieke de kracht en de moed om zijn ziekte en pijn te verbinden met het lijden van Christus, in het geloof dat hij eens mag delen in het nieuwe leven van Christus. Zo houdt de ziekenzalving een zending in: de opdracht om in verbondenheid met Christus het vaste vertrouwen te bewaren dat het ziek zijn en het sterven niet het laatste woord hebben. Met Christus loop je als zieke nooit verloren en is je leven geen doodlopende weg."

Frappant vind ik dat ik inderdaad, gedurende de zalving, een dergelijke verbinding legde. Ik dacht aan het lijden van Christus - als Hij dat wilde / moest / kon, waarom zou ik dan niet ... - maar vond dat toch wat hoog gegrepen. Niettemin, 't gaf troost en kracht. Ik voelde me óók. direct, verbonden met veel méér mensen die lijden en ziek zijn, waar dan ook ter wereld. En inderdaad, ik leef in de hoop en in het (wankelmoedige) geloof dat de aardse dood niet het einde betekent, dat ons leven geen doodlopende weg is; maar betekenis heeft, tijdens en (hopelijk, dus) ná ons aardse leven! (Men zegt wel: zolang als er nog mensen zijn die zich herinneren wie je was, ben je niet dood. Geloven in een "eeuwig leven" (hoe we dat ook zouden moeten / kunnen / willen invullen) gaat natuurlijk flink wat stappen verder.)

Terug naar de zalving: terwijl de priester mij zalfde en daarbij voor mij onze (let wel: hij spreekt vóór, voor de aanwezigen) gebeden uitsprak voelde ik een soort van kalmte over me heen komen: dit was góed, dit gaf kràcht, dit gaf moed om verder te gaan; dit gaf een herinnering aan hoe mensen met elkaar om zouden moeten gaan: altijd in liefde en verbondenheid, ongeacht de omstandigheden op elkaar betrokken blijvend. Een herinnering die ik terug kan pakken op de momenten waarop ik het moeilijk heb. (Begrijp je me nog? Het implementeerde een herinnering in mij aan iets dat feitelijk nooit is geweest - omdat de mens niet volmaakt is - maar altijd had moeten zijn! 't Klinkt misschien allemaal wat cryptisch, maar op dit moment vind ik er geen andere woorden voor ...)

Ergens die weken is een van de heren Norbertijnen 's avonds even in het ziekenhuis geweest. Hij kwam spontaan en op precies 't juiste moment. Ik weet niet of ik begon te huilen doordat ik hem zag en op dat moment geëmotioneerd raakte; of dat ik geëmotioneerd raakte en begon te huilen en hij op dat moment binnenkwam. Doet er feitelijk ook niet zoveel toe, hij was er precies op 't goede moment; om samen te bidden. En wat hij zei zal ik niet gauw vergeten. Ik citeer niet, maar geef weer wat ik begreep:

't Is heel moeilijk om te blijven geloven - in God, in je medemensen, in de goedheid van het leven - op de momenten dat je ziek bent en pijn hebt. Wanhoop en verbittering kunnen zomaar toeslaan. [ De Bijbel staat vol met verhalen van / over mensen die dat overkwam, want het is van alle tijden. Maar die verhalen hebben wèl een soort "happy end": onze lotgenoten laten zich niet teneerslaan, maar proberen in de stormen van het leven overeind te blijven en op God te blijven vertrouwen.] Maar juist als het moeilijk is, kun je de kracht vinden in jezelf: kracht die is geschonken, die er op wacht om te worden (her-)ontdekt.

Dagelijks denk ik die kracht te ervaren, óók omdat jullie, mijn lezers, met me zijn!