Dag C-3: Thuis!

Vandaag ben ik thuisgekomen, na 'n week in het ziekenhuis te hebben gelegen. 28 November werd ik opgenomen omdat m'n spijsverteringsorganen niet meer werkten. Dat bleek uiteindelijk niet zo verwonderlijk: als pijnstiller gebruikte ik sinds pakweg 17 november twee morfinepreparaten. Gedurende de afgelopen week zijn die preparaten met behulp van zuivere morfine afgebouwd, is een andere pijnstiller geïntroduceerd en zijn m'n maag en darmen "herstart". Beter, véél beter nu! De pijn is dragelijk, de trek wordt weer "lekker" en de ontlasting gaat richting "normaal".

Maar vooral: ik ben thuis! Bij m'n lieve echtgenote Julia, bij m'n lieve (en zeurderige, want Julia is kip aan het braden) poes Cleo, bij m'n eigen huisje-boompje-beestje.

Ik merk dat, als ik zo ziek ben en naar het ziekenhuis moet, het ziekzijn erger voelt dan wanneer ik thuis ben. In onze eigen omgeving kan ik méér hebben, lijkt het allemaal minder erg dan in het ziekenhuis. Dat heeft natuurlijk alles te maken met factoren zoals het gebrek aan rust en slaap, het andere eten dan thuis (echt, geen slecht woord over de verzorging en het eten ... maar thuis is het beter!) en m'n niet zelf uitgezochte kamergenoten (ook op dat punt heb ik het merendeel van de tijd best wel geluk gehad). Het verblijven in een ziekenhuis focust m'n denken, doen en laten op het ziekzijn, terwijl het verblijven thuis m'n denken, doen en laten focust op datgene wat niets met ziekzijn heeft te maken: samen iets drinken, lekker aan tafel gaan, lachen om Cleo, genieten van muziek, kortom: het samen leven zoals dat zou moeten.

Dat "thuisgevoel" geeft óók kracht; kracht die ik straks nodig ga hebben om die chemokuren-en-wat-daarbij-hoort dóór te komen. Van alle kanten hoor ik dat dat geen pretje gaat zijn - hoewel er ook geluiden klinken dat het reuze kan meevallen en zelfs dat sommigen vrijwel geen last hebben van al die bijverschijnselen. Ik zal het ervaren.

De kuren zijn erop gericht de kwaliteit van mijn laatste levensmaanden te optimaliseren. Dat is niet alleen van belang voor mij, maar ook voor mijn directe omgeving, de mensen van wie ik houd en die van mij houden. 't Moet dan natuurlijk níet zo zijn dat ik me door die kuren alleen maar zieker voel, nietwaar? (Of, waar ik me eigenlijk de meeste zorgen over maak: dat m'n smaak wordt aangetast! Dat me de eetlust vergaat! Dat ik geen zin meer heb om te koken of ons eigen brood te bakken!) Nouja, op dit moment moet ik het nog maar naast me neer leggen; ik wacht 't af.