Op 29 november 's middags hebben we het gesprek met de behandelende arts gehad. Alle uitslagen van alle onderzoeken waren inmiddels binnen. Toen pas drong de volle betekenis van m'n ziek zijn tot ons door. Kanker. Ongeneeslijk. Niet opereerbaar. Statistische levensverwachting: 6 - 9 maanden. Chemo om de kwaliteit van die laatste maanden te optimaliseren. Met misschien als neveneffect nog 2 - 3 maanden leven erbij.
's Middags kwam de paniek. Ik zag het niet meer zitten, had veel pijn, werd misselijk van alle luchtjes die op de afdeling voorbij kwamen, had geen rust in m'n hoofd (mede doordat ik last heb van hyperacusis en tinnitus) en was, als gevolg van slaapgebrek de voorgaande nacht dood- en doodmoe.
Julia heeft ervoor gezorgd dat de verpleegkundigen me toch maar, al wilde ik het zelf liever niet vanwege de constipatie, morfine toedienden. Toen zakte, met de pijn, ook de paniek. Bovendien had Julia al contact opgenomen met de Norbertijnenpriorij De Essenburgh en afgesproken, dat ik diezelfde avond de ziekenzalving zou ontvangen. (Zie voor een uitgebreide uitleg
http://bisdomvanbreda.nl/overview/upload/files/PDF%20Files/2010%20geloofsboekje_ziekenzalving.pdf
of, voor iets beknopters
http://rkkerk.nl/asp/invado.asp?t=show&var=1043)
Dat gebeurde dan ook, in kleine kring: één van de zusters en één van de heren Norbertijnen; een van de huisgnoten: priester van het Bisdom, die de Zalving toediende. En Julia met onze vriendin Trudy.
http://bisdomvanbreda.nl/overview/upload/files/PDF%20Files/2010%20geloofsboekje_ziekenzalving.pdf
of, voor iets beknopters
http://rkkerk.nl/asp/invado.asp?t=show&var=1043)
Dat gebeurde dan ook, in kleine kring: één van de zusters en één van de heren Norbertijnen; een van de huisgnoten: priester van het Bisdom, die de Zalving toediende. En Julia met onze vriendin Trudy.
Zo werd er gezorgd voor mijn lichamelijk en mijn geestelijk welbevinden. Achteraf kijkend kan ik vaststellen dat mijn lichamelijk welbevinden - de pijnstilling - op dat moment het meest urgent , maar ook het meest "vluchtig" was; bij de ziekenzalving voel ik me nog steeds gebaat. Waarom? Wat heeft dat met me gedaan? Ik moet er nog eens over nadenken om dàt onder woorden te brengen; dat lijkt me belangrijk ...
Tja, maar niet nu. Wat mij betreft is het bedtijd. Morgen vroeg op, op 9:30 in het ziekenhuis voor de 1e chemotherapie. Ik ga er vanuit dat de zalving zijn krachtgevende werking ook dan nog doet gelden!
Hoi Jan,
BeantwoordenVerwijderenFijn om op deze manier steeds even bij je te zijn.
Wanneer je dit leest heb je misschien je eerste "shot" al gehad.
Sterkte man!!
Mendy en Jules