De tijd gaat hard! 't Is alweer maandag, om precies te zijn 3:08 uur in de ochtend. Ik kan niet meer slapen, m'n hele lijf doet pijn; ik ga er vanuit dat het komt door het vele liggen slapen de afgelopen dagen. Het rotte is dat ik feitelijk alleen maar op m'n rug kan liggen en niet eens lekker op m'n zij kan draaien ... in één en dezelfde houding liggen is funest!
Maar ... terwijl ik wakker werd lag ik me te bedenken dat sterven iets is dat je (oorlogsgeweld en andere hier in het westen buitengewone omstandigheden daargelaten) in je eentje moet doen, maar als het even kan níet alléén. Ik bedoel dit.
Bij het voorziene overlijden van Julia's moeder (haar vader overleed zó plotseling dat niemand het had voorzien) en van míjn vader, in een situatie van palliatieve sedatie, hebben we er als familie voor gezorgd dat er, geregeld via een schema, altijd iemand van de (aangetrouwde)kinderen of kleinkinderen in de sterfkamer aanwezig was. Bij mijn schoonmoeder liepen de zaken uiteindelijk anders - ze herstelde - en bij mijn vader was het binnen enkele uren afgelopen; het gaat om het idee: je bent níet alléén, er is iemand die om je geeft bij je in de buurt.
Ik stel me voor of ik dat voor mezelf óók wil. Het kan zich namelijk vóór gaan doen in de situatie dat mijn sterfhuis niet thuis is, maar in een hospice of in het ziekenhuis.
Uiteindelijk: in een situatie van palliatieve sedatie merk ik natuurlijk niets van de aanwezigheid van wie dan ook. Het is hooguit een vertroostende gedachte vóóraf, te weten dat er iemand die van me houdt, bij me in de buurt blijft. Feitelijk is het wel fíjn te weten dat familie (en vrienden) dat voor me óver hebben.
Anderszijds: Het is niet alleen een heel geregel voor iedereen (wanneer kun jij? hoe laat los ik je dan af? dat soort kwesties!), maar toch ook best een zware belasting. Het met regelmaat reizen naar het sterfhuis, de omstandigheden daar op zich (het zal nogal wat uitmaken of het het ziekenhuis danwel een hospice betreft), de reden waaròm ...
Ik ben weer 'n klein halfuurtje verder. M'n idee is nog niet rond, maar m'n oogleden worden langzamerhand zwaar genoeg m'n bed weer 'ns op te zoeken ...
8:46
Geslapen, gegeten, geschoren, gedoucht ... gereed voor wat vandaag mag brengen. De huishoudelijke hulp, om te beginnen. Om 10:30 de wijkverpleegster voor een intake-gesprek; zullen we ook wel 'n uurtje mee zoet zijn. Verder geen spannende dingen. Deze week hebben we nog weinig tot geen (niet-zakelijk) bezoek; zo na Kerst en Oud-en-Nieuw moet je toch een béétje met een lege agenda beginnen, nietwaar ...
Over een nieuwe, lege agenda gesproken ... ik ben maar eens aan de gang gegaan met het opschonen van m'n computerbestanden, m'n mails, ..., oja, ik zet allerlei berichten alsnog op m'n blog, al dan niet geredigeerd...
18:19
Daar ben ik wel even zoet mee geweest, dat opschonen; maar verder ... vanmiddag 'n dip, veel pijn, erg moe, toch weer geslapen, uit bed, weer er in, ... goede tijden, slechte tijden; zo gaat dat. Vandaag houd ik het hier maar bij ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten