Vanmorgen wakker geworden met een onbestemd, licht misselijk gevoel. In de loop van de dag, na de verzorging door de per vandaag ingeschakelde wijkverpleging èn de Eprex-prik, toch wat opgeknapt. Maar niet zodanig dat ik me ècht 100% voel. Doe 't kalm aan, heb weinig zin om te schrijven of andere dingen te doen. Heb trouwens wèl goed gegeten: Julia heeft gehakt gebraden die ik koud op brood neem! Heerlijk!
Maar ... voor vandaag houd ik het hierbij ... ga nog lekker wat doezelen ...
19:30
Toch nog even wat aantekeningen. Over eten, bijvoorbeeld. En over positivisme,
Allereerst het eten.
Julia doet steeds enorm haar best om me iets voor te zetten dat met smaak naar binnen gaat - en dat lukt haar goed; we overleggen steeds (wat is er in huis - als ik het nou zó en zó klaar maak) en ik maak me er dan een plaatje van, ruik, zie en proef het als het ware - en keur het af of goed. Sommige dingen staan me enorm tegen (warm gebraden vlees - kalkoen - kip - ik moet er niet aan denken), andere (gekookte biet met geitenkaas, pompoensoep)glijden naar binnen. Zoals de arts het zei: "wat je neus kan passeren, mag via je mond naar binnen".
En soms ... soms ... Mandarijnen, ik griezelde ervan. Tot zojuist. Julia at er een paar, 't water sprong me in de mond! Met smaak heb ik er nu ook een paar op ... M'n smaak is per uur verschillend. Nou ja, je leest ook dat je goed naar je lijf moet luisteren: 't geeft wel áán waaraan behoefte bestaat!
En dan het positivisme.
Op een of andere oude website over kanker kwam ik een verhaal tegen van iemand die hooghield, dat een positieve omgang met kanker de genezing zou bewerkstelligen. Ik geloof daar níet in. Dat zou uiteindelijk erop neer komen dat een positieve grondhouding de dood zou misleiden.
Ik geloof er wèl in dat je, met een positieve houding ten opzichte van God, je medemensen en het Leven, de tijd die je nog te leven hebt (met een dodelijke ziekte) positief kunt dóórbrengen; niet in de put gaat zitten, maar nog wat voor je omgeving (partner, kinderen, familie, vrienden) blijven betekenen. Het mooie blijven zien, de goede dingen die er opáán komen: liefde, hoop, vertrouwen, ...
Je kunt jezelf wel in de maling nemen - "het is maar een boze droom, straks word ik wakker en dan ..." - maar daar schiet je niets, he-le-maal NIETS mee op. Ik voor mij heb zoiets van: het ís nou eenmaal niet anders, er is geen sterveling die er iets aan kan veranderen, we moeten ermee dóór - en daarna ben ik weg en moeten de anderen dóór. Laten we proberen dat zo goed mogelijk voor te bereiden!
[Nou staat dat hierboven wel heel stoer, hè ... maar als ik 's nachts wakker lig van pijn, misselijkheid, lammigheid of wat dan ook, dan denk ik er soms echt héél anders over. Dan denk ik af en toe: "Van mij mag 't nù over zijn! Ik heb hier ècht geen zin meer in!" Dat zijn van die dips waarin ik terecht kom - en tot nog toe steeds weer uit ben gekomen. Ik denk dan terug aan de ziekenzalving, aan wijze woorden van Norbertijnen, aan liefdevolle woorden van Julia en anderen; ik pak vaak de rozenkrans en ga bidden - en op enig moment wordt het weer licht ...]
Lieve Jan,
BeantwoordenVerwijderenDit keer vanuit Den Helder (dagje bij Henk ziek/door de hond gebeten)even 'n berichtje. Door 't familiebezoek vanuit Zwitserland heb ik de laatste dagen wel veel aan je (aan jullie) gedacht, maar niet aan de blogspot toegekomen.
Jan, wanneer 't t.z.t. zover is dat wij afscheid van je moeten nemen, ben ik ervan overtuigd dat wij om je heen zullen staan en 't zodanig regelen dat je hopelijk toch onze warmte en liefde bij je voelt.
Gelukkig ben je nog even bij ons. Mèt je positieve levenshouding en je geloof in 't goede. Lieve schat, ik hoop dat je, zo lang 't nog kan, lichtpuntjes blijft zien. Met jou bid ik dat de weg die je moet gaan begaanbaar blijft.
'n Hele dikke knuf voor jou en Julia van je liefhebbende zus en schoonzus Elly.