2C+6: woensdag 4 januari 2012

Vandaag viel er weer het nodige te beleven. Allereerst kwam tussen 9 en 10 de wijkverpleging. 't Is even wennen om bij het wassen te worden geholpen door een ander dan je eigen partner,maar het is onvermijdelijk: gisteren en vandaag had Julia voor de eerste keer géén last van haar rug. We moeten uiteindelijk niet vergeten dat ze drie keer een hernia-operatie heeft moeten ondergaan! Dus: wijkverpleging hebben we nodig ... Zoals ook de mevrouw van de wijkverpleging die de intake deed, al snel constateerde.

Terzijde: tijdens het intakegesprek moeten natuurlijk allerlei zaken met betrekking tot privé- en gezondheidsomstandigheden worden benoemd. De intake-ster wist uiteraard dat ik ziek ben, maar blijkbaar niet precies wat en hoe erg. We konden merken dat ze er behoefte aan had de ziekte en de ernst (in het dossier) te benoemen, maar "het K-woord" aarzelde te gebruiken. Ze draaide er wat omheen, zo van "... en wat precies ... Eh ... Hoe zou u uw situatie ...". Ik kon merken dat ze toch enigszins schrok toen ik gewoon rechtuit zei "longkanker, ongeneeslijk". Daar bleek óok uit dat deze (redelijk jonge) professional er (nog) moeite mee had in te schatten hoe zij voor zichzèlf èn voor haar clienten, maximale duidelijkheid kon krijgen in een als "beladen" te karakteriseren situatie. Tja ... Wat is wijsheid, in zo'n geval ... ?

Nadat wijkverpleegster Marjolein was vertrokken (ze heeft me geholpen met douchen en m'n bed verschoond dat - na de Eprexprik gisteren - nat van het zweten was) Kwamen in de loop van de middag m'n rolstoel (!!!) en m'n oudste broer. En ... aangezien het redelijk weer was, even, tussen de buien door, zo tussen pakweg 14.10 en 14.12 uur, ben ik zelfs met Julia een boompje rond geweest!

Tja, die rolstoel, zeg. Splinternieuw staat'ie in de hal te glimmen, gereed om me waarheen-dan-ook te brengen. Ik kreeg al visioenen van taxibusjes die me naar de kapel de Essenburgh reden. Nog niet 't komende weekend, maar ... Naja zeg, eerst wat meer op krachten zijn, maar dan kàn ik er tenminste uit!

Iets anders.

Terwijl ik, na het douchen, doodmoe, even in bed lag, mijmerde ik wat over m'n overlijdensbericht; hoe zou ik willen dat die kaart eruit ziet? En vervolgens mijmerde ik er wat over, dat ik met dat soort dingen wel èrg bezig ben. Ik bedoel maar: ik lééf nog, we gaan voor kwaliteit van leven, en eigenlijk breng ik al m'n tijd door met het regelen van allerlei zaken die met m'n dóód samenhangen. Morbide? Surrealistisch? Tikje prematuur?

Nou nee, toch niet.

Op dit moment ben ik, door zwakte, weinig mobiel en kan eigenlijk nergens naar toe. Het is tijdens de kuren steeds: inzakken en weer op krachten komen, volgende kuur, inzakken en ...

Ik kan die tijd dat ik tòch aan huis ben gebonden, goed besteden door die onvermijdbare zaken aan te pakken en te regelen. Als ik eenmaal zover ben dat m'n situatie het toelaat om wèl op pad te gaan, nog samen te genieten, dan is geregeld wat geregeld moet zijn!

Bovendien: ik vind het een plezierige gedachte dat straks alles is geregeld  en vooral: opgewekt is geregeld! Ik wil geen uitvaart in het zwart, maar vrolijke, lichte kleuren; zeker wanneer het lente, zomer of begin van een mooie herfst mocht zijn! Ik wil geen zwaarmoedige teksten en liederen, maar een overlijdensbericht en een uitvaartdienst die getuigen van de "hoop die in ons is", van licht en optimisme! Ik wil laten zingen en lezen, teksten die vooruitzicht bieden en ik wil, en dat is eigenlijk het meest belangrijke, dat als ik  er niet meer voor mijn omgeving ben, die mensen uit mijn omgeving er helemaal voor elkaar zijn! Eigenlijk wil ik dat er een nog hechtere band ontstaat tussen al die mensen die op Julia en mij zijn betrokken, onderling en met Julia. Je ziet of hoort vaak dat de eerste tijd na een overlijden de partner en kinderen geleefd worden; om vervolgens, na de uitvaart, in een zwart gat te vallen - omdat het leven "gewoon" doorgaat en de omgeving niet meer de tijd, de aandacht en de energie heeft betrokken te blijven op de nabestaanden. Zou dat ook anders kunnen? Natuurlijk. Maar dat komt niet vanzelf, daar moet in geïnvesteerd zijn ...