2C+9: zaterdag 7 januari 2012

Ik moet eerst even wat verduidelijken: in mijn aantekeningen van donderdag maak ik de volgende opmerking: "We weten natuurlijk niet of het er van komt, maar het is niet uitgesloten dat mijn sterfhuis niet thuis is - en als ik het ziekenhuis kan vermijden, GRAAG!" Dat lijkt alsof ik gruwelijke ervaringen heb gehad, hier in het ziekenhuis; maar dat is niet de bedoeling!

Het St. Jansdal in Harderwijk scoort ieder jaar zeer hoog in de klanttevredenheids-onderzoeken - als het al niet op de eerste plaats staat. En ik weet nu uit eigen ervaring waarom dat zo is.  De verpleging en verzorging stáán op een zeer hoog peil.

Maar, als het éven kan, wil ik toch liever dat mijn sterfbed in een "huiselijke" omgeving staat en niet in een ziekenhuis. Knusser, persoonlijker, intiemer, ... Dat zijn denk ik de kernwoorden.

Gisteren is vriendin Trudy een groot deel van de dag geweest. We zijn zelfs, gedrieën, naar buiten geweest, met de rolstoel! Eindelijk een iets groter cirkeltje dan het "boompje rond", even wat méér frisse buitenlucht ingeademd, zelfs even wat regen gevoeld! Als je dag-in-dag-uit in dezelfde kamer bent, dezelfde binnenlucht inademt ... Om dan even te wieberen, 't is héérlijk.

Verder was het een wat rare dag: 't ene moment voelde ik me prima, 't andere moment kreeg ik verhoging en brak 't zweet me uit; tegen de avond stortte ik volledig in en deed alles, àlles me pijn. Met de nodige pijnstillers ben ik m'n bed ingegaan (zo rond etenstijd) en ik ben er níet meer uitgekomen tot vanochtend ... Toen ik dit vanochtend vertelde aan de wijkverpleegster merkte ze op, dat ik waarschijnlijk over m'n grenzen ben gegaan ...

Iets anders is dat we gisteren bericht ontvingen dat het met anderen (ik noem nu geen namen; de situatie is onzeker) misschien óók niet goed gaat. Bij hen zijn er verdachte zaken  aangetroffen die onderzocht worden. Dàt lijkt me een zware periode: wachten op uitslagen. Ik heb dat zèlf nauwelijks meegemaakt! Vanaf het moment dat ik bij de spoedeisende hulp werd binnengereden tot het moment dat ons de (voorlopige) diagnose werd verteld, waren er pas drie dagen verstreken ... En als ik teruglees was ik heb geschreven onder dag C-2 zie ik weer dat ik me pas minuten vóór het slecht-nieuws-gesprek realiseerde dàt er iets mis kon zijn ...

Alwéér een reden gevonden waarom mijn blog "Wees Blij" heet!

Het is makkelijker, denk ik, overdonderd te worden door slecht nieuws; dan te moeten leven in de vooruit geworpen schaduw daarvan.

Vandaag was de wijkverpleegster er al om 8:30 uur ... Inderdaad, haar eerdere cliënten hadden óók gevonden dat ze wel èrg vroeg was ... Per saldo waren we dus zéér bijtijds aan de koffie!

Afijn, Julia heeft boodschappen gedaan, de kerstkamer is nu weer een gewone kamer (maar er staan wèl overal bloemen), Paul is geweest, Elly en Henk zijn geweest ... Het was een wèlbestede dag, al met al. Druk, misschien tè druk; maar ook geestelijk ontspannend, gezellig, goede en leuke gesprekken, lekkere hapjes (jaja!!); kwaliteit van leven, en dáár gaat het om!