Complicaties

Een kort bericht geschreven door Julia....

Afgelopen maandag is Jan onverwacht opgenomen in het ziekenhuis met flinke buikklachten. Er is een infectie bijgekomen, met antibiotica  hopen we dat de infectie te bestrijden is. Nu nog geen 4e chemo.

We houden hoop, al blijft het allemaal heel onzeker. Jan is erg kwetsbaar en erg moe, slaapt veel, is kortademig en krijgt zuurstof.

Poes Cleo zit te kijken wat ik allemaal doe op de computer, we missen Jan allebei....

Vanmiddag Jan opgezocht, met Jan en Rita erbij.

Helaas geen vooruitgang vandaag, foto's en ct-scan gemaakt; nu vocht in rechterlong en inderdaad een kleine blindedarmontsteking. Morgen overleg tussen artsen hoe nu verder.....

Donderdag 2 februari 2012

Even een kort bericht. Het is immers al weer donderdag, de tijd vliegt! Op zich is er niet veel te melden, behalve dat ik nog steeds heel erg vermoeid ben. Deze derde kuur valt me tot nog toe het zwaarste. Prettig is daarbij wel dat ik gisteren hoorde, van Jos en Harry die op bezoek waren, dat ook Jos die derde kuur als erg vermoeiend had ervaren. Blijkbaar is het niet ongewoon ...

Hoog tijd om weer 'ns wat aan m'n blog te doen. Hoewel er de afgelopen dagen eigenlijk niet èrg veel bijzonders is gebeurd. Behalve vrijdag, dan. Tijdens het tandenpoetsen 's morgens hield ik plotseling een groot stuk kies plus inlay in m'n hand. Afgebroken, spontaan. Tja, wat gaat er op zo'n moment door je heen?

"Wees blij ... Wees blij ... ? Kan ik híer op één of andere manier blij van worden? Is er ergens, waar dan ook, iets te vinden? Een onverwacht aspect, dat me toch nog moed en een blij gevoel kan geven? ... Nou ... Nee ... Ik denk van niet. Eerlijk gezegd word ik hier he-le-maal niet blij van!"

Dat ging er dus door me heen.

Maar dan op z'n Amsterdams. Wat kernachtiger. Met wat meer uitroeptekens. Gepeperd en gepekeld. Dat de gaten in het papier vallen als je het opschrijft.

Afijn, laat in de middag konden Julia en ik terecht bij een tandarts hier in Harderwijk die, heel zorgvuldig - en pijnloos, zelfs zonder verdoving - de kies heeft gerepareerd! Maar de vrijdag was natuurlijk naar de bliksem ... De hele dag in de zenuwen gezeten ...

Zaterdag had ik zoiets van: komop, ik ga wat doen! Julia heeft me in de loop van de middag in de rolstoel gezet en een eind mee naar buiten genomen; en ik ben wat administratie en dergelijke gaan doen - en daarbij over m'n grenzen gegaan. Vandaag, zondag, was dus niet veel. Gelukkig zijn Aad en Annemiek geweest ... Een héél leuk bezoek!

Dag C3+7: donderdag 26 januari 2012

Gisteren was het Julia's verjaardag ... Om het echt te vieren kwam niets van, maar dat er aan haar is gedacht is duidelijk: al 's morgens vroeg kwam het eerste boeket (van Essenburgh en Mariëngaard), bij de post stápels kaarten, een telefoon die om de haverklap rinkelde, 's middags een volgend boeket ... En Julia moest naar de tandarts! Dat soort dingen gebeurt: dinsdag brak een stuk kies of vulling af; wat moet je dan anders? Voor alle zekerheid is Trudy mantelzorg komen verlenen, wat toch wel een fijn idee is. Ik bedoel: ik kan natuurlijk best enige (langere) tijd alleen blijven zonder direct gevaar voor lijf en leden; maar anderszijds ben ik dezer dagen tamelijk wiebelig en is het toch wel fijn om op iemand terug te kunnen vallen ... De woensdag is dus voor mij redelijk normaal verlopen; voor Julia was het helaas géén verjaardag-dag.

En vandaag, donderdag, is ook weer zo'n gewone dag geweest. Thuiszorg, een meneer van het maatschappelijk werk - hoe moet Juia, in practische zin, na mijn overlijden verder; bijvoorbeeld op het gebied van huisvesting; redelijk wat energie vandaag en niet al te misselijk. En dat betaalde zich uit.

De laatste dagen begon ik een beetje het gevoel te krijgen dat het niet opschiet; alle dagen zijn zo'n beetje het zelfde, er zit weinig vooruitgang in m'n "kwaliteit van leven": ik blijf te zwak, misselijk, kom nergens toe, lig véél, tè veel, in m'n bed omdat ik maar moe blíjf ... Vandaag had ik zoiets van "dat moet nou maar eens afgelopen zijn". Ik voelde me vanmorgen (zeker in vergelijking met de afgelopen dagen) redelijk energiek; dus heb ik geprobeerd die energie zo gespreid mogelijk  over de dag aan te wenden ... Onder andere, ná het bezoek van de meneer van het MW, om m'n bureau in m'n werkkamer op te ruimen; zodat ik daar de komende dagen (gewoon dagelijks één of twéé uurtjes) weer 'ns wat kan gaan dóen; de belastingaangifte 2011, bijvoorbeeld; wat studeren (ik ben nog allerlei boeken aan het lezen die ik interessant genoeg vind om me op te concentreren), papieren uitzoeken en opruimen ... Er is genoeg te doen!

Bovendien, blijven hangen in lethargie ... Da's toch geen "kwaliteit"?

Dag C3+5: dinsdag 24 januari 2012

De tijd gaat snel - hoewel ze langzaam verstrijkt wanneer je je niet lekker voelt. Sinds de derde chemo voel ik me bepaald niet in conditie, dat zal wel duidelijk zijn uit de vorige berichten.

Vanmorgen hoopte ik er op dat de Eprex-prik (jaja: vaste prik op dinsdag!) me in de loop van de dag wat meer lucht zou gaan geven ... Tot nog toe lijkt het er niet op. Naja, meestal heeft het 'n paar dagen nodig voor het echt resultaat (positief: meer lucht; negatief: meer verhoging) heeft.

Bovendien, vandaag was nog eens vermoeiend ook! Eerst, tegen 10:00, de prik; en vrijwel tegelijkertijd de wijkverpleging. Daarna heb ik altijd enige tijd nodig om weer tot mezelf te komen - helemaal wanneer ik zo kortademig ben. Om 14:00 kwam de uitvaartverzorger, om een aantal zaken voor te bespreken; ook dàt moet gebeuren. En het is plezierig dat we nu alvast het nodige hebben doorgesproken en verder kunnen gaan met voorbereidingen: die we zèlf moeten doen; weten we nu ook waar we ons níet druk over hoeven te maken!

Bovendien kwam de storingsmonteur in verband met een electraprobleem op zolder; de wasmachine en de droger hebben het in deze tijden van veel medicijnen, veel transpireren en dús véél wasgoed werkelijk àlle dagen druk, dus ze moeten wèl kunnen werken zonder, als gevolg van een defect contact, heet te worden ...

Afijn, de dag zit er weer voor het grootste deel op. Zometeen eten en dan bezien of ik nog wat energie heb voor andere zaken ...

Dag C3+3: zondag 22 januari 2012

Allereerst iets over eergisteren (vrijdag): een heel goede dag! Feitelijk geen last van de kuur gehad, voelde me in prima conditie, was goed aanspreekbaar, had lekkere trek ... wat wil je nog meer! Nou ja, een ding nog: het ophalen en overhandigen van m'n nieuwe Packard Bell Liberty Tablet ... en die was aangekomen! Oorspronkelijk hadden Julia en ik een afspraak met Paulien en Jitse in Nijmegen, maar dat ging natuurijk niet door; in plaats daarvan kwamen ze naar Harderwijk, zijn hier enige tijd geweest en, terwijl Gera mantelzorg verleende, gingen met Julia de stad in, wandelen, gezellig uit eten ... en mijn nieuwe speeltje ophalen ... wauw! 't Is echt 'n mooi dingetje!

Afijn, Gera en ik hebben het ook heel gezellig gehad, lekker van Julia's linzensoep gegeten en uitgebreid gebabbeld  en gepraat (want dat zijn  wel twee verschillende dingen).

Zaterdagmorgen begon goed; ik voelde me toppie (lekker even met m'n nieuwe speeltje gespeeld), maar vanaf 'n uur of elf was het helemaal noppie. Doodmoe, misselijk ... Philip, een oude vriend uit Amsterdam kwam op bezoek, maar echt veel heeft'ie niet aan me gehad, het merendeel van de tijd heb ik geslapen.

Net als vandaag eigenlijk. Jules en Mendy zijn vanuit de kapel gekomen, mèt het Heilig Brood. Na het lezen van de eerste lezing van vandaag en de communie - ik ben in bed blijven liggen - gezellig koffie gedronken - en daarna wéér geslapen. Moe, moe, erg moe ...

Dag C3: handleiding - 3

• Als je wilt reageren (maar ik heb zelfs begrepen: als je onverstoord dit blog wilt lezen), kun je het beste Google Chrome gebruiken. Om één of andere reden wil meneer Microsoft niet dat Internet Explorer met deze pagina's kan samenwerken ...
• Als je wilt afdrukken, klik dan met de rechter muisknop op een bericht ...

Dag C3: de derde chemo

Vandaag d e derde chemokuur ondergaan. Dat betekende vanmorgen vroeg op, om 9:15 in het ziekenhuis, infuusje prikken (dit keer op m'n linkerhand; door de kuren wordt het steeds moeilijker een plekje te vinden waar goed geprikt kan worden ... Ook al omdàt ik al heel moeilijk prikbaar (en dus heel makkelijk prikkelbaar) ben ... (dat laatste is intussen een standaardgrapje geworden; de meeste verpleegkundigen ontspannen zich merkbaar, als je zo'n grapje maakt ... En prikken dan óók beter ...)) en vervolgens tot tegen 15:00 de ene zak vloeistof na de andere ingepompt krijgen.

Julia was er uiteraard bij en is in de loop van de ochtend even de stad ingegaan voor wat boodschappen. En tegen de tijd dat ze weer terug was, was ik zó moe dat ik in slaap ben gevallen - en volgens deze en gene (on)behoorlijk heb liggen snurken. Hm. Veel hebben we elkaar niet gesproken ...

Naja, tegen de tijd dat de kuur klaar was, moest ik (niet voor de eerste keer) plots reusachtig nodig naar het toilet. En daar begon uiteraard de pomp te piepen dat de kuur volledig was. Dus pompte de pomp niet meer, viel de tegendruk weg - en begon er wat bloed vanuit m'n ader in de infuusslang te lopen. Langzaam maar zeker kleurde die wat rood.

Terug op de kamer kwam de verpleegkundige, Jeanine, de zaak afkoppelen. Ik maakte zo'n opmerking over dat bloed in die slang waarop ze zei: "Ja! Je verliest bloed! Je word al helemaal wit!" ... En vervolgens in de lach schoot. (Maar wie mij kent die wéét dat ik al wit werd.)

Afijn, 't is voor vandaag weer achter de rug. Nu ben ik alleen erg moe, dus ik zal vanavond wel bijtijds slapen ...

Woensdag 18 januari 2012

11:34 uur en net terug van de longarts. Het beeld dat de scan van gisteren geeft betekent: de situatie in de buik en de longen is stabiel òf beter; dus we gaan door met de chemokuren, "ze beginnen hun werk te doen". Kijk, da's mooi; we hielden niet ècht, maar wèl 'n heel klein beetje, rekening met de mogelijkheid van uitzaaiingen in de buik; en dan zouden verdere kuren geen zin meer hebben gehad. Dat is nu niet aan de orde: we gaan door voor "kwaliteit van leven"!

Dinsdag 17 januari 2012

Vanmorgen zijn we heel vroeg opgestaan: we moesten al om 08:00 in het ziekenhuis zijn. Helaas zonder hulp van wijkverpleging en/of thuiszorg, kwam het vanmorgen weer allemaal op Julia terecht ... Maar het lukte. Om 7:45 verwachtten we de taxi ... Maar die kwam NIET! Afijn ... Bleek 'n foutje van de vervoerslijn te zijn, de hele afspraak was verdwenen ... Het is goedgekomen, we waren uiteindelijk op tijd voor de scan om 08:30 en konden het bloedprikken daarna doen.

Weer thuis was ik natuurlijk bekaf en ben ik m'n bed ingegaan ... Waar de Eprex-zuster me wéér prikken ging ... En natuurlijk met de voorzienbare gevolgen van verhoging, moeheid, zweterigheid ...

Als je zo 'ns terugleest, zijn er feitelijk maar weinig dagen waarvan we kunnen zeggen dat ik lichamelijk ècht verbetering merkte ten opzichte van de omringende dagen. Eén van de oorzaken is natuurlijk het verkeerde trajectbegin (door de constipatie), een ander die ontsteking die me ergens zit te pesten. En dan die medicijnen! Mijn hemel, kunnen ze dáár nou niet iets op verzinnen? Als je alleen eens denkt aan die Telebrix Gastro, een vloeistof te drinken voorafgaand aan de CT-scan. Dat héét dan 'met citroensmaak', maar in feite is het een vies, laf, muf zurig smaakje ... Láát het dan ook naar citroen smaken, naar die ouderwetse dubbelzure zuurtjes voor mijn part! Maar dit ... En al die andere medicijnen ... 't gaat me allemaal tegenstaan; zodanig dat ik me er met de moed der wanhoop op stort, om het maar zo snel mogelijk binnen te hebben ...

Naja, genoeg geklaagd.

Maandag 16 januari 2012

Allereerst maar even iets over de afgelopen week. Door die telkens terugkerende koortsaanvalletjes was ik natuurlijk èrg vermoeid - en dat werd er niet beter op toen ik met de antibiotica begon. Kortom, afgezien van de vrijdag (stapdag, nietwaar ... ?) (waarna ik overigens, al m'n grenzen overschredend hebbende, de volgende dagen bekaf was) 'n week van bedrust en bijkomen ...

Maar ... Dat m'n blog goed wordt gevolgd, dàt wist ik wel ... Maar zó goed ... Van alle kanten kregen we gedurende de eerste helft van de week mailtjes en telefoontjes of het hier wel goed ging, "want Jan heeft al sinds zondag z'n blog niet meer bijgehouden!?". Ook (tenminste) één van de wijkverpleegsters volgt m'n blog en zij vertelde jongstleden vrijdag dat ze zich had afgevraagd of het met meneer Boom wel goed zou gaan ...


Ook vandaag is een wat mindere dag. Morgen volgt weer een bloedonderzoek (met het oog op de geplande chemokuur donderdag) PLUS een CT-scan. Voor die scan moet ik Telebrix Gastro drinken. En voor alle duidelijkheid: Gastro heeft hier NIETS met gastronomie te maken. Getver, wat is dat smerig. Dus: misselijk, buikpijn, geen eetlust ...

2C+15: vrijdag 13 januari 2012

De laatste dag van de chemo-dip! Nu gaat het weer voor een paar dagen bergopwaarts; tot de volgende chemokuur, die naar verwachting volgende week donderdag begint ...

Maar dan vandaag! Julia moest weg, naar onze tandarts in Gouda. (Toen wij vanuit Gouda naar Amersfoort verhuisden, was er daar voor geen goud, geld of goede woorden een tandarts te vinden; sindsdien is het maar zo gebleven, het is een goede tandarts.) Andy kwam mantelzorg verlenen. Rond het middaguur was het stralend weer en dus ...

...zat ik na enige tijd op de boulevard, met 'n cappuchino en uitzicht op het randmeer! Voor de eerste keer sinds medio november langer dan 'n paar minuten in de buitenlucht!

...Samen met Andy ...

... Die zonodig even moest showen dat hij wèl over 'n volle haardos beschikt!

Toen we thuis waren was ik natuurlijk bekaf, maar dàt heb ik er graag voor over!

2C+14: donderdag 12 januari 2012

We hebben een paar rare dagen achter de rug.

Maandag was net zo'n dag als zondag. Pijn op m'n borst, koortsig, dan weer een normale temperatuur, dan weer verhoging ... Per half uur was 't verschillend. Doodmoe werd ik er van.

's Avonds, vlak voor het naar bed gaan, vroeg ik aan Julia of zíj nou eigenlijk scherp in beeld had waarom mijn hartmedicijnen helemaal van m'n menukaart waren verdwenen. Behalve de ascal kreeg ik voor m'n hart, sinds m'n ontslag op 5 december, helemaal geen medicijnen meer. Allebei hadden we zoiets van 'tja, dat zal wel niet combineren met die andere medicatie, maar ...'; kortom, we waren niet zeker. Dinsdag de 10e heb ik maar eens met de huisarts gebeld; zij op háár beurt heeft contact gelegd met de diverse specialisten en ons weer teruggebeld: "dit had nóóit mogen gebeuren! Onmiddellijk hervatten!". Nou zeg ... 't scheelt 'n hoop pijn op m'n borst ... m'n hartslag kalmeert weer (was 120 in rust) ... Minder vermoeid, op den duur ... En hoe het nou is gekomen? Wie 't weet mag 't zeggen ...

Afijn, ook de dinsdag verstreek zoals de maandag en de zondag: koortsig, rillerig, dan weer normaal ... Met 'n uitschieter van m'n temperatuur naar 38,7 - en boven de 38,5 moesten we het ziekenhuis waarschuwen.

Dat heeft Julia dus woensdag gedaan. De oncologieverpleegkundige vertrouwde het niet, ging met de arts overleggen, die vertrouwde het evenmin en dus ... Òp naar de spoedeisende hulp. Mijn hemel, de wachtkamer zat afgeladen vol! Julia werd al nerveus ... Maar binnen 5 minuten werden we opgehaald! Elk nadeel heb z'n voordeel: overal in het ziekenhuis krijg ik voorrang ...

En dan volgt weer bloedprikken, hartfilmpje, bloeddruk, afijn, 't hele circus ... Plus 'n longfoto.

En, in de loop van de middag de uitslagen: uit het bloedonderzoek bleek dat er wèl ergens een ontsteking zit; die wordt nu met antibiotica bestreden. En de longen zien er op de laatste foto 'n stuk beter uit dan op de vóórlaatste!

Wat dat laatste betreft: méér kan er op dit moment niet van worden gezegd; alleen is de conclusie hieruit, dat het ingezette beleid niet aangepast hoeft te worden.

Kijk, dàt lijkt goed nieuws: 't lijkt erop dat de kuur aanslaat ...

2C+10: zondag 8 januari 2012

Vandaag is géén dag om te boekstaven. De gehele dag zo'n onbestemd gevoel in de maagstreek, af en toe verhoging, dan weer een normale temperatuur, dan weer koortsig ... Continu moe, veel pijntjes op m'n borst ... Nou ja. Vanmorgen constateerden we het al: gisteren, met het bezoek van Elly en Henk was het zó gezellig en leuk, dat ik over m'n grenzen ben gegaan. En dat moet ik dan meteen de volgende dag bezuren. Het zij zo, zaterdagavond valt niet meer af te pakken!

Overigens waren er wel fijne momenten, hoor. Vanmorgen, toen Janny en Thomas het Heilig Brood kwamen brengen. Vanmiddag, toen Liesbeth en Andy op bezoek waren. Vanavond, toen ik rustig met Julia alleen was en ze het tòch voor elkaar kreeg me iets smakelijks te laten eten (als je maag in de knoop zit is lekkere trek vèr te zoeken ...).

Maar voor de rest: laat ik deze dag maar vergeten ...

2C+9: zaterdag 7 januari 2012

Ik moet eerst even wat verduidelijken: in mijn aantekeningen van donderdag maak ik de volgende opmerking: "We weten natuurlijk niet of het er van komt, maar het is niet uitgesloten dat mijn sterfhuis niet thuis is - en als ik het ziekenhuis kan vermijden, GRAAG!" Dat lijkt alsof ik gruwelijke ervaringen heb gehad, hier in het ziekenhuis; maar dat is niet de bedoeling!

Het St. Jansdal in Harderwijk scoort ieder jaar zeer hoog in de klanttevredenheids-onderzoeken - als het al niet op de eerste plaats staat. En ik weet nu uit eigen ervaring waarom dat zo is.  De verpleging en verzorging stáán op een zeer hoog peil.

Maar, als het éven kan, wil ik toch liever dat mijn sterfbed in een "huiselijke" omgeving staat en niet in een ziekenhuis. Knusser, persoonlijker, intiemer, ... Dat zijn denk ik de kernwoorden.

Gisteren is vriendin Trudy een groot deel van de dag geweest. We zijn zelfs, gedrieën, naar buiten geweest, met de rolstoel! Eindelijk een iets groter cirkeltje dan het "boompje rond", even wat méér frisse buitenlucht ingeademd, zelfs even wat regen gevoeld! Als je dag-in-dag-uit in dezelfde kamer bent, dezelfde binnenlucht inademt ... Om dan even te wieberen, 't is héérlijk.

Verder was het een wat rare dag: 't ene moment voelde ik me prima, 't andere moment kreeg ik verhoging en brak 't zweet me uit; tegen de avond stortte ik volledig in en deed alles, àlles me pijn. Met de nodige pijnstillers ben ik m'n bed ingegaan (zo rond etenstijd) en ik ben er níet meer uitgekomen tot vanochtend ... Toen ik dit vanochtend vertelde aan de wijkverpleegster merkte ze op, dat ik waarschijnlijk over m'n grenzen ben gegaan ...

Iets anders is dat we gisteren bericht ontvingen dat het met anderen (ik noem nu geen namen; de situatie is onzeker) misschien óók niet goed gaat. Bij hen zijn er verdachte zaken  aangetroffen die onderzocht worden. Dàt lijkt me een zware periode: wachten op uitslagen. Ik heb dat zèlf nauwelijks meegemaakt! Vanaf het moment dat ik bij de spoedeisende hulp werd binnengereden tot het moment dat ons de (voorlopige) diagnose werd verteld, waren er pas drie dagen verstreken ... En als ik teruglees was ik heb geschreven onder dag C-2 zie ik weer dat ik me pas minuten vóór het slecht-nieuws-gesprek realiseerde dàt er iets mis kon zijn ...

Alwéér een reden gevonden waarom mijn blog "Wees Blij" heet!

Het is makkelijker, denk ik, overdonderd te worden door slecht nieuws; dan te moeten leven in de vooruit geworpen schaduw daarvan.

Vandaag was de wijkverpleegster er al om 8:30 uur ... Inderdaad, haar eerdere cliënten hadden óók gevonden dat ze wel èrg vroeg was ... Per saldo waren we dus zéér bijtijds aan de koffie!

Afijn, Julia heeft boodschappen gedaan, de kerstkamer is nu weer een gewone kamer (maar er staan wèl overal bloemen), Paul is geweest, Elly en Henk zijn geweest ... Het was een wèlbestede dag, al met al. Druk, misschien tè druk; maar ook geestelijk ontspannend, gezellig, goede en leuke gesprekken, lekkere hapjes (jaja!!); kwaliteit van leven, en dáár gaat het om!

2C+7: donderdag 5 januari 2012

De 7e dag! Dat is de dag waarop de laatste chemicaliën geacht worden m'n lijf te hebben verlaten! Ok, we nemen dan nog, voor de zekerheid, een dag extra; het heeft namelijk consequenties voor de verpleging en verzorging: het toilet dubbel doorspoelen; ondergoed en handdoeken met handschoenen aanpakken, dat soort dingen ... (kennen jullie die film nog? E.T.? Stel je vóór: ik sta in m'n blote kont in de douche en de wijkverpleging, volledig gekleed in uniform, mèt handschoenen, mèt mondkapje en mèt 'n geel latex operatieschort helpt me met afdrogen ...)

Vandaag weer een wat mindere dag wat betreft m'n energie. Hoewel ... We waren rond 6:30 op, ik ging er pas tegen 11:00 weer even in, rond 13:30 weer eruit en om 15:30 weer slapen. Eigenlijk ben ik best wat uurtjes wakker, uit bed èn aktief met vanalles geweest! M'n blog, opschonen van mails en bestanden, de palliatief verpleegkundige is geweest (waarmee dus ook van alles wordt besproken) ... Ik heb lekker en goed gegeten ... Eigenlijk was het een beste dag!

Volgende week gaan Julia en ik eens een afspraak maken bij een tweetal hospices in deze buurt. We weten natuurlijk niet of het er van komt, maar het is niet uitgesloten dat mijn sterfhuis niet thuis is - en als ik het ziekenhuis kan vermijden, GRAAG! Maar dan is het wel van belang te weten waar ik wèl terecht wil komen, zodoende ...

Gisteren had Julia een nichtje van haar aan de telefoon, die twee jaar geleden haar zusje door kanker heeft verloren. Al pratende kwam een aspect aan de orde waar ik tot nog toe niet echt bij stil had gestaan: kanker kan zich uitzaaien naar de hersenen, met een veranderde persoonlijkheid als gevolg. Ik bid dat zoiets me niet overkomt. Ik ga er vanuit dat iedereen die op me betrokken is - vooral Julia - daar een open oog voor heeft! Als dàt zou gebeuren, als ik door een hersentumor (of -infarct, dat kan natuurlijk ook ...) zou gaan veranderen ... Ik weet niet wat er dan moet gebeuren, maar bedenk: mijn blog, de notities die ik voordien heb gemaakt, díe zijn van mij; de geest die dááruit spreekt, dat is de echte Jan!

2C+6: woensdag 4 januari 2012

Vandaag viel er weer het nodige te beleven. Allereerst kwam tussen 9 en 10 de wijkverpleging. 't Is even wennen om bij het wassen te worden geholpen door een ander dan je eigen partner,maar het is onvermijdelijk: gisteren en vandaag had Julia voor de eerste keer géén last van haar rug. We moeten uiteindelijk niet vergeten dat ze drie keer een hernia-operatie heeft moeten ondergaan! Dus: wijkverpleging hebben we nodig ... Zoals ook de mevrouw van de wijkverpleging die de intake deed, al snel constateerde.

Terzijde: tijdens het intakegesprek moeten natuurlijk allerlei zaken met betrekking tot privé- en gezondheidsomstandigheden worden benoemd. De intake-ster wist uiteraard dat ik ziek ben, maar blijkbaar niet precies wat en hoe erg. We konden merken dat ze er behoefte aan had de ziekte en de ernst (in het dossier) te benoemen, maar "het K-woord" aarzelde te gebruiken. Ze draaide er wat omheen, zo van "... en wat precies ... Eh ... Hoe zou u uw situatie ...". Ik kon merken dat ze toch enigszins schrok toen ik gewoon rechtuit zei "longkanker, ongeneeslijk". Daar bleek óok uit dat deze (redelijk jonge) professional er (nog) moeite mee had in te schatten hoe zij voor zichzèlf èn voor haar clienten, maximale duidelijkheid kon krijgen in een als "beladen" te karakteriseren situatie. Tja ... Wat is wijsheid, in zo'n geval ... ?

Nadat wijkverpleegster Marjolein was vertrokken (ze heeft me geholpen met douchen en m'n bed verschoond dat - na de Eprexprik gisteren - nat van het zweten was) Kwamen in de loop van de middag m'n rolstoel (!!!) en m'n oudste broer. En ... aangezien het redelijk weer was, even, tussen de buien door, zo tussen pakweg 14.10 en 14.12 uur, ben ik zelfs met Julia een boompje rond geweest!

Tja, die rolstoel, zeg. Splinternieuw staat'ie in de hal te glimmen, gereed om me waarheen-dan-ook te brengen. Ik kreeg al visioenen van taxibusjes die me naar de kapel de Essenburgh reden. Nog niet 't komende weekend, maar ... Naja zeg, eerst wat meer op krachten zijn, maar dan kàn ik er tenminste uit!

Iets anders.

Terwijl ik, na het douchen, doodmoe, even in bed lag, mijmerde ik wat over m'n overlijdensbericht; hoe zou ik willen dat die kaart eruit ziet? En vervolgens mijmerde ik er wat over, dat ik met dat soort dingen wel èrg bezig ben. Ik bedoel maar: ik lééf nog, we gaan voor kwaliteit van leven, en eigenlijk breng ik al m'n tijd door met het regelen van allerlei zaken die met m'n dóód samenhangen. Morbide? Surrealistisch? Tikje prematuur?

Nou nee, toch niet.

Op dit moment ben ik, door zwakte, weinig mobiel en kan eigenlijk nergens naar toe. Het is tijdens de kuren steeds: inzakken en weer op krachten komen, volgende kuur, inzakken en ...

Ik kan die tijd dat ik tòch aan huis ben gebonden, goed besteden door die onvermijdbare zaken aan te pakken en te regelen. Als ik eenmaal zover ben dat m'n situatie het toelaat om wèl op pad te gaan, nog samen te genieten, dan is geregeld wat geregeld moet zijn!

Bovendien: ik vind het een plezierige gedachte dat straks alles is geregeld  en vooral: opgewekt is geregeld! Ik wil geen uitvaart in het zwart, maar vrolijke, lichte kleuren; zeker wanneer het lente, zomer of begin van een mooie herfst mocht zijn! Ik wil geen zwaarmoedige teksten en liederen, maar een overlijdensbericht en een uitvaartdienst die getuigen van de "hoop die in ons is", van licht en optimisme! Ik wil laten zingen en lezen, teksten die vooruitzicht bieden en ik wil, en dat is eigenlijk het meest belangrijke, dat als ik  er niet meer voor mijn omgeving ben, die mensen uit mijn omgeving er helemaal voor elkaar zijn! Eigenlijk wil ik dat er een nog hechtere band ontstaat tussen al die mensen die op Julia en mij zijn betrokken, onderling en met Julia. Je ziet of hoort vaak dat de eerste tijd na een overlijden de partner en kinderen geleefd worden; om vervolgens, na de uitvaart, in een zwart gat te vallen - omdat het leven "gewoon" doorgaat en de omgeving niet meer de tijd, de aandacht en de energie heeft betrokken te blijven op de nabestaanden. Zou dat ook anders kunnen? Natuurlijk. Maar dat komt niet vanzelf, daar moet in geïnvesteerd zijn ...

2C+5: dinsdag 3 januari 2012

Vanmorgen wakker geworden met een onbestemd, licht misselijk gevoel. In de loop van de dag, na de verzorging door de per vandaag ingeschakelde wijkverpleging èn de Eprex-prik, toch wat opgeknapt. Maar niet zodanig dat ik me ècht 100% voel. Doe 't kalm aan, heb weinig zin om te schrijven of andere dingen te doen. Heb trouwens wèl goed gegeten: Julia heeft gehakt gebraden die ik koud op brood neem! Heerlijk!

Maar ... voor vandaag houd ik het hierbij ... ga nog lekker wat doezelen ...

19:30

Toch nog even wat aantekeningen. Over eten, bijvoorbeeld. En over positivisme,

Allereerst het eten.

Julia doet steeds enorm haar best om me iets voor te zetten dat met smaak naar binnen gaat - en dat lukt haar goed; we overleggen steeds (wat is er in huis - als ik het nou zó en zó klaar maak) en ik maak me er dan een plaatje van, ruik, zie en proef het als het ware - en keur het af of goed. Sommige dingen staan me enorm tegen (warm gebraden vlees - kalkoen - kip - ik moet er niet aan denken), andere (gekookte biet met geitenkaas, pompoensoep)glijden naar binnen. Zoals de arts het zei: "wat je neus kan passeren, mag via je mond naar binnen".

En soms ... soms ... Mandarijnen, ik griezelde ervan. Tot zojuist. Julia at er een paar, 't water sprong me in de mond! Met smaak heb ik er nu ook een paar op ... M'n smaak is per uur verschillend. Nou ja, je leest ook dat je goed naar je lijf moet luisteren: 't geeft wel áán waaraan behoefte bestaat!

En dan het positivisme.

Op een of andere oude website over kanker kwam ik een verhaal tegen van iemand die hooghield, dat een positieve omgang met kanker de genezing zou bewerkstelligen. Ik geloof daar níet in. Dat zou uiteindelijk erop neer komen dat een positieve grondhouding de dood zou misleiden.

Ik geloof er wèl in dat je, met een positieve houding ten opzichte van God, je medemensen en het Leven, de tijd die je nog te leven hebt (met een dodelijke ziekte) positief kunt dóórbrengen; niet in de put gaat zitten, maar nog wat voor je omgeving (partner, kinderen, familie, vrienden) blijven betekenen. Het mooie blijven zien, de goede dingen die er opáán komen: liefde, hoop, vertrouwen, ...

Je kunt jezelf wel in de maling nemen - "het is maar een boze droom, straks word ik wakker en dan ..." - maar daar schiet je niets, he-le-maal NIETS mee op. Ik voor mij heb zoiets van: het ís nou eenmaal niet anders, er is geen sterveling die er iets aan kan veranderen, we moeten ermee dóór - en daarna ben ik weg en moeten de anderen dóór. Laten we proberen dat zo goed mogelijk voor te bereiden!

[Nou staat dat hierboven wel heel stoer, hè ... maar als ik 's nachts wakker lig van pijn, misselijkheid, lammigheid of wat dan ook, dan denk ik er soms echt héél anders over. Dan denk ik af en toe: "Van mij mag 't nù over zijn! Ik heb hier ècht geen zin meer in!" Dat zijn van die dips waarin ik terecht kom - en tot nog toe steeds weer uit ben gekomen. Ik denk dan terug aan de ziekenzalving, aan wijze woorden van Norbertijnen, aan liefdevolle woorden van Julia en anderen; ik pak vaak de rozenkrans en ga bidden - en op enig moment wordt het weer licht ...]

2C+4: maandag 2 januari 2012

De tijd gaat hard! 't Is alweer maandag, om precies te zijn 3:08 uur in de ochtend. Ik kan niet meer slapen, m'n hele lijf doet pijn; ik ga er vanuit dat het komt door het vele liggen slapen de afgelopen dagen. Het rotte is dat ik feitelijk alleen maar op m'n rug kan liggen en niet eens lekker op m'n zij kan draaien ... in één en dezelfde houding liggen is funest!

Maar ... terwijl ik wakker werd lag ik me te bedenken dat sterven iets is dat je (oorlogsgeweld en andere hier in het westen buitengewone omstandigheden daargelaten) in je eentje moet doen, maar als het even kan níet alléén. Ik bedoel dit.

Bij het voorziene overlijden van Julia's moeder (haar vader overleed zó plotseling dat niemand het had voorzien) en van míjn vader, in een situatie van palliatieve sedatie, hebben we er als familie voor gezorgd dat er, geregeld via een schema, altijd iemand van de (aangetrouwde)kinderen of kleinkinderen in de sterfkamer aanwezig was. Bij mijn schoonmoeder liepen de zaken uiteindelijk anders - ze herstelde - en bij mijn vader was het binnen enkele uren afgelopen; het gaat om het idee: je bent níet alléén, er is iemand die om je geeft bij je in de buurt.

Ik stel me voor of ik dat voor mezelf óók wil. Het kan zich namelijk vóór gaan doen in de situatie dat mijn sterfhuis niet thuis is, maar in een hospice of in het ziekenhuis.

Uiteindelijk: in een situatie van palliatieve sedatie merk ik natuurlijk niets van de aanwezigheid van wie dan ook. Het is hooguit een vertroostende gedachte vóóraf, te weten dat er iemand die van me houdt, bij me in de buurt blijft. Feitelijk is het wel fíjn te weten dat familie (en vrienden) dat voor me óver hebben.

Anderszijds: Het is niet alleen een heel geregel voor iedereen (wanneer kun jij? hoe laat los ik je dan af? dat soort kwesties!), maar toch ook best een zware belasting. Het met regelmaat reizen naar het sterfhuis, de omstandigheden daar op zich (het zal nogal wat uitmaken of het het ziekenhuis danwel een hospice betreft), de reden waaròm ...

Ik ben weer 'n klein halfuurtje verder. M'n idee is nog niet rond, maar m'n oogleden worden langzamerhand zwaar genoeg m'n bed weer 'ns op te zoeken ...

8:46

Geslapen, gegeten, geschoren, gedoucht ... gereed voor wat vandaag mag brengen. De huishoudelijke hulp, om te beginnen. Om 10:30 de wijkverpleegster voor een intake-gesprek; zullen we ook wel 'n uurtje mee zoet zijn. Verder geen spannende dingen. Deze week hebben we nog weinig tot geen (niet-zakelijk) bezoek; zo na Kerst en Oud-en-Nieuw moet je toch een béétje met een lege agenda beginnen, nietwaar ...

Over een nieuwe, lege agenda gesproken ... ik ben maar eens aan de gang gegaan met het opschonen van m'n computerbestanden, m'n mails, ..., oja, ik zet allerlei berichten alsnog op m'n blog, al dan niet geredigeerd...

18:19

Daar ben ik wel even zoet mee geweest, dat opschonen; maar verder ... vanmiddag 'n dip, veel pijn, erg moe, toch weer geslapen, uit bed, weer er in, ... goede tijden, slechte tijden; zo gaat dat. Vandaag houd ik het hier maar bij ...

2C+3: zondag 1 januari 2012

DE ALLERBESTE WENSEN VOOR 2012!

Het nieuwe jaar is hier tamelijk luidruchtig begonnen. Het vuurwerk  zal de boze geesten wel verjaagd hebben! Nu, rond 10:15 uur, is het elders nog akelig stil. Hier en daar zie ik wat beweging in de huiskamers van de overburen ... maar zelfs de vogels maken nog geen geluidjes. Dit is een waarachtige rustdag ...

Dit is trouwens ook weer de tijd van de zotte datum-vergissingen. Dezer dagen kregen we de formele WMO-beschikking (een geldig document waaraan je rechten ontleent!) van de gemeente Harderwijk. Daarin wordt de huishoudelijke hulp toegekend, mèt financiële consequenties (voor de gemeente) en mèt looptijd van de hulp. In dit geval tot medio mei 20112. 2-0-1-1-2. Ja. Ik heb natuurlijk zelf in het vak gezeten; in deze tijd van het jaar was controle op datums een kwestie van check-check-dubbel-check-tripel-check! Da's hier níet goed gebeurd. Nu hééft de gemeente al enige begrotingsproblemen, zou dit er nog wel bovenop kunnen ... ? Afijn ... we wachten even af of de gemeente zelf actie onderneemt, anders melden we het zelf wel ...

't Zijn trivialiteiten, natuurlijk ... maar ik vind 't toch wel vermakelijk ...

Inmiddels is het 11.00 uur. Rond 11:30 verwachten we Thomas en Janny met het Helig Brood. Ik vind 't jammer de vieringen in de Kapel niet mee te kunnen maken (maar wie weet ... op termijn ...); ik mis de "communio" met de andere Norbertijnen en kapelbezoekers. Maar wèl verheug ik me iedere zondag weer op hun bezoek en op het, laat ik maar zeggen: "spirituele halfuurtje". Het is een ankermoment in mijn leven geworden, zo kort als het duurt en zo krachtschenkend als het is.

Vanmiddag komen Gera en Wim op bezoek. De dag is wèlgevuld!

2C+2: zaterdag 31 december 2011

12:11 De laatste dag van 2011. Ik vermoed dat we hem in gepaste rust dóór zullen brengen, ik ben de afgelopen dagen werkelijk ontzettend moe en doe praktisch niets anders dan slapen, eten en m'n blog bijhouden - en wat bezoek ontvangen, 'n uurtje. 't Zal door de kuur komen. M'n ingewanden zijn nog wel wàt van streek, maar langzaamaan gaat het de goede kant op.

Over afgelopen donderdag moet ik toch nog even wat kwijt. Iets dat me verbaasde. De mevrouw tegenover me (die het laatst bijschakelde bij het gesprek) had, behalve de chemo-infusen, een installatie aan haar hoofd hangen: banden, slangen, wat niet al. Ik associeerde dat met een tumor in de hersenen, een operatie daaraan, ... zoiets.

Toen een en ander werd afgekoppeld vroeg ik haar waarvoor ze dat nodig had; het bleek een soort koelinstallatie (tot 6 graden) te zijn om het haar te sparen. Huid en haar worden sterk gekoeld met kans op behoud. Volgens die mevrouw was vooral het eerste half uur een kwelling, daarna verdoofde de huid door de kou vanzelf ...

Volgende week pakt Julia de tondeuze en millimeteren we m'n haar tot 3 mm - of nul. Zoals 't er nú uitziet is geen gezicht - dan maar kort of weg! Wat ik maar zeggen wil: ik ben blij dat ik me dáárover geen zorgen hoef te maken! Hebben mannen het toch makkelijker ...

18:15  Vandaag al met al 'n wat mindere dag. Steeds erg, erg moe en licht misselijk. Zelfs toen Willemien en Bernard (uit 't klooster) hier waren ben ik niet m'n bed uit geweest- toch wel in tegenstelling tot een gewoonte die ik zoveel mogelijk probeer te onderhouden. Na pakweg 'n half uurtje bezoek moest ik al weer slapen ... Desalniettemin, 't was fijn om Willemien en Bernard hier even te zien!

Net toch wat gegeten, iets tegen m'n zin; maar zonder te eten komt 't niet goed. Julia doet haar best om telkens iets te maken dat makkelijk naar binnen schuift - en we hebben wel wat ideetjes uit een boekje met voedingstips van het ziekenhuis gekregen! 't Lukt Julia toch steeds weer om me - niet veel, maar toch - te laten eten! En met smaak!

Tja, ik houd het hier bij, voor vandaag.

Ik wens u / jullie allen de ALLERBESTE WENSEN voor 2012

en hoop in het komende jaar contact te hebben!

2C+1: vrijdag 30 december 2011

5:34 Belachelijk vroeg, natuurlijk. Maar gisteren sliep ik- en hoe! - al rond 21:00. Dus ja, dan is wakker worden rond 05:00 niet zó vreemd. Bovendien had ik een wat eigenaardig gevoel in m'n buik, iets wat ik niet zo snel herkende en even moest plaatsten. En waarop ik aktie moest ondernemen.

IK HEB TREK!

Ik zit waarachtig aan de gewelde pruimen! En ze smaken me best, héél best. Net 'n opiaatje genomen, de tweede in 24 uur; het afbouwen gaat goed, ik merk niets van méér pijn (borst, schouder, arm), maar heb wèl de indruk dat de pijn rond m'n hartstreek (de mij bekende drukkende, angineuze pijn)minder wordt door het gebruik van de paracetamol en niet of nauwelijks door de opiaten (en voorheen trouwens evenmin door de morfine) wordt beïnvloed. Commentaar, ddhh. medici?

Iets anders is dat ik me eigenlijk erg goed voel. Beetje slaperig nog, maar opgewekt , vrijwel pijnvrij (ietsje in de rug, ik werd wakker in een onmogelijke houding, scheef gerold in bed; vandaar óók dat ik eruit ben geklommen), met een gevoel in m'n borst alsof ik beter kan dóórademen, dieper kan ínademen. Hoesten doet (gelukkig) ook minder pijn, 't is toch alsof er langzaamaan wat druk in m'n borst verdwijnt. Kan dat vocht dat door die tumor wordt geproduceerd en zich achter m'n long verspreidt, ook door het lichaam zèlf afgevoerd worden? Ddhh. medici?

Voor nu eigenlijk wel genoeg, ik ga eens wat dommelen in m'n stoel ...

10:57

Jaja ... na dat dommelen toch nog éven in bed ... jaja ... tussendoor wel ontbeten maar geslápen! Als 'n blok! Nu net 'n klein uurtje wakker en gedoucht ... 't Is allemaal vreselijk vermoeiend, maar anderzijds: ik vóel me goed! Niet misselijk, geen pijn(tjes), kan lekker babbelen en ademen ... wat wil ik nog meer? (Nou ja, àlle dagen ietsje beter, natuurlijk!)

Gisteren heb ik trouwens (in het ziekenhuis) wat informatie ontvangen over die bouwsteentjes èn een boekje met voedingstips. Meteen gebruik van gemaakt voor de lunch: 'n boterham met boter, tomatenketchup, belegen kaas, rauwkost plùs dressing! En dat wàs toch lekker! Ik ben nu al aan het verzinnen wat ik straks ga eten ...

18:30

Geluncht. Daarna Bob en Claire op bezoek gehad (Bob is 'n zoon van zus Elly; hij woont met Claire en hun drie kinderen in Zwitzerland). 'n Uurtje slechts, toen storttte ik weer in. Geslapen. Ik wil alleen maar slapen ... welterusten!

2C: donderdag 29 december 2011

Vandaag de tweede chemo; dus even heel kort.

Vannacht goed geslapen (gelukkig, vooafgaand aan zo'n dag), bijtijds op, bijtijds (09:15; om 09:30 gepland) in het ziekenhuis. DRUK! Afdelinkje vol! Plus familieleden ter ondersteuning!

Weer kanjers van verpleegkundigen, je merkt dat ze vaker 'n infuusje aanleggen ... Kletsen lekker met je mee, stellen je helemaal op je gemak, "komt 't prikje hoor" en klaar is Jan ... En dan is "liggen blijven" m'n devies ... gewoon afzien tot pakweg 15:00 uur.

Tussendoor bezoek van de diëtiste: ik moet nu ook "bouwsteentjes" gaan eten: 'n soort gebakjes (http://www.bouwsteentjes.nl/) die eigenlijk alleen maar calorieën becatten (maar bèst wel lekker zijn, trouwens!). Ik val nog steeds af en de diëtiste wil m'n gewicht "stabiliseren" ... maakt niet uit op wélk gewicht (nou ja ... 40 kilo ... neuh ... dan is 't ècht mis) als 't maar stabiel wordt! Vermagerd màg, tè mager niet ...

En verder doorgaan zoals 't nu gaat. 't Vezelrecept, dat ik gisteren noemde (tip van Jan sr.) moet ik vooral mee doorgaan: 'n klein bakje en VEEL bij drinken ('t stimuleert wèl de darmen máár: 't onttrekt vocht aan de maaginhoud en kan zodoende tot verstopping leiden; bovendien zwelt 't lekker op en geeft daardoor een "vol" gevoel, waardoor je dan weer te weinig eet); nou ja, dat lukt wel! Glazen, bekers, koppen vol. Het advies is 1,5 liter / dag - ik zit daar RUIM boven. Maar ook de magnesiumtabletten en het citroendrankje moet ik blijven gebruiken: de chemo-middelen kunnen óók tot constipatie leiden!

En nog bezoek van Hilde, één van de gespecialiseerde oncologieverpleegkundigen; die heeft nu ook extra - verpleegkundige - hulp ingeroepen via maatschappelijk werk; het wordt Julia gewoon te zwaar. Tja, dan zal ik me er bijvoorbeeld aan moeten overgeven dat ik gewassen wordt door een ander op een tijd dat het die ander schikt ... 't zij zo, daar leg ik me tamelijk makkelijk bij neer. En waarschijnlijk moet er dan toch maar een rolstoel komen, zodat m'n actieradius wat groter wordt ... tja, dat soort dingen gebeurt ...

En dan nog dit: eigenlijk was er geen contact tussen de patiënten onderling. Iedereen had tenminste één begeleider/bezoeker bij zich en zat daarmee te praten. Tot opeens ... zo rond de lunch ... ik maakte een opmerking tegen de man in de diagonale hoek tegenover me (weet niet eens meer waarover), we schoten in de lach, kwamen in gesprek over de bekende koetjes en kalfjes, buurvrouw kwam in 't gesprek, overbuurvrouw duurde wat langer maar schakelde uiteindelijk ook bij ... en kort later ging het gesprek over levenshouding, dóórleven na slecht nieuws, de belangrijkheid van mensen die van je houden en waar jíj van houdt ... de relativiteit van bezit en status ... en langzamerhand ging ieder weer richting huis ... we kennen niet elkaars naam, elkaars bezigheden ... maar, op één of andere manier, wèl elkaar ...

[Mhhh ... toch nog 'n heel verhaal geworden ... maar ja, ik wil m'n dagboek wèl wat bijhouden, morgen weet ik 't misschien niet allemaal meer ...]

Woensdag 28 december 2011

Geen fijne dag, dinsdag. 's Morgens was Julia al om 5:15 opgestaan(ik wat later) zodat we klaar zouden zijn voor de taxi. Die was er inderdaad om iets vóór half acht - en al met al waren we om acht uur al weer thuis. Dat ging dus soepel.

"s Middags is de Eprex-dame geweest ... en zoals te verwachten was werd ik NIET lekker ervan.

En evenmin van de constipatie. Het lukt nog of wéér niet; ik word er niet goed van. Ik heb nu weer wat anders (behalve de magnesium-kauwtabletten en het citroenvezeldrankje): joghurt met vezels. 't Moet natuurlijk nog gaan werken ...

Daarna (15:45) was het even wachten op nicht Garry; die ging bij mijn moeder op bezoek en zou haar laptop meenemen - met internetverbinding en Skype ...

Later:

Geskyped met mams! Ze vond 't fantastisch! Ik had het er eerder met haar over gehad, toen leek het 'r helemaal niets ...

Daarna ben ik maar weer gaan slapen, bekaf en niet lekker ... en 'n rotnacht gehad ... veel wakker, pijn, ... ik probeer zoveel mogelijk te stoppen met de Tramadol (opium), komt er natuurlijk óók bij ...

En vanmorgen eindelijk weer de ontlasting richting normaal. 't Gaat vandaag beter! Redelijk goed gegeten, ook! Met ups en downs de dag doorgekomen; met een behóórlijke UP toen Rob en Els er waren.

En met vanmiddag bericht dat de chemo morgen doorgaat; m'n bloedwaarden zijn goed genoeg. Dus. We zullen zien wanneer ik weer genoeg energie heb om te schrijven ... tot dan!

Maandag 27 december 2011: Tweede Kerstdag

Vandaag is het voor mij een rustdag geweest. Ik heb  bijna de hele dag geslapen. En diep, héél diep! Zou dat komen door dat borrelglaasje dessertwijn gisteren?

Wèl heb ik met Julia een rondwandeling over het hofje gemaakt: een "boompje om", "rondje boom", of hoe je het maar wil noemen. 5 Minuten wandelen, da's op dit moment m'n max.

Julia daarentegen is druk geweest met achterstallig huishoudelijk en administratief werk.

Maar, als afsluiting van deze dag hebben we wèl gedrieën (3: moet dat uitgelegd? nee toch?) gegeten: we hadden nog wat stokbrood en genoeg vishapjes over van gisteren, dus hebben we wederom gesmuld (Cleo's voorkeur ligt duidelijk bij de tonijn ...). Nu nog 'n kopje koffie, 'n bonbonnetje uit Zutphen - vorige week meegebracht door oud-collega Harry en speciaal door mij bewaard voor de Kerstdagen - en dan zal het wel einde oefening zijn voor vandaag: morgenochtend staat de taxi om 07:30 voor de deur om ons even heen-en-weer naar het ziekenhuis te vervoeren voor wat bloedafname. En later op de ochtend krijg ik weer zo'n Eprex-prik ... 

Zondag 25 december 2011: Eerste Kerstdag

Vanmorgen zijn we opgestaan met een echt Kerstgevoel. Hoe dan ook, het ís Kerstmis 2011 en we víeren Kerstmis. Niet door lang en copieus te ontbijten, maar door ons voor te bereiden op de komst van Thomas en Janny van de priorij, op de komst van de Blijde Boodschap.

We lezen de prefatie van Kerstmis en het Evangelie en bidden samen het Onze Vader. De communie wordt aan Julia en mij uitgereikt. We sluiten af met een gebed. Ik heb het koud en ben moe, blij, innerlijk verwarmd, vol levensenergie.

We drinken samen koffie. Thomas en Janny hebben een stukje van de magnoliatak meegenomen: VOLOP in bloei nu. Tijdens de Viering in de Kerstnacht (Thomas ging voor; zijn preek kun je te zijner tijd vinden op http://abdijvanberne.nl/index.php?option=com_content&view=category&id=42&Itemid=135  )waren de eerste knoppen open gegaan ... vandaag tijdens de Viering bloeide de tak uitbundig.

Mens, wat een symboliek! Kerstmis, dag van een nieuw begin, nieuw leven, dag ook van boete (geassocieerde kleur: paars) om de misbruikschandalen in de Roomskatholieke Kerk - en dan een (paars en wit) bloeiende magnoliatak die precies op het goede moment haar bloemen toont ... 'n klein wonder.

Na enkele uren slaap heb ik voorlopig voldoende energie opgebouwd om samen met Rita en Jan een gezellig Kerstmaal te houden. En het wás gezellig - en lekker! Héérlijke vishapjes (zalm, méér dan voortreffelijke haring, grote garnalen met een door Julia gemaakte dressing, tonijn, forel) op "stokbroodcarpaccio": door Rita DUN gesneden plakjes stokbrood - dat kan ze verdraaid goed! En HOMPEN stokbrood heb ik een hekel aan ... Verder nog een salade van veldsla, ijs met een glaasje dessertwijn ... een copieus feestmaal, absoluut.

Het was even voorzienbaar dat Julia en ik de Kerst getweeën zouden doorbrengen. Op zich is daar niets mis mee, maar Kerstmis vieren doe je - vind ik - met anderen samen, juist om het kerstgevoel te delen. Dus toen ik hoorde dat Jan en Rita óók alleen zouden zijn had ik zoiets van "komop!". Uiteindelijk, de kans is niet gering dat dit mijn laatste Kerst is ... Ook in díe zin is een bloeiende magnoliatak een tranentrekker ...

Zaterdag 24 december 2011

Vannacht heb ik diep en goed geslapen - natuurlijk ben ik 'n paar keer wakker geworden, juist op tijd om medicijnen te nemen. 't Wakker worden wilde níet echt lukken; terwijl Julia douchte en de laatste boodschappen is gaan doen, heb ik nog wat gedommeld - eerst op bed en later, na me alvast te hebben geschoren, met Cleo op schoot in de stoel. Ja echt! Cleo heeft me weer in haar hartje gesloten! Ze komt weer naar me toe om op schoot te liggen, om geborsteld te worden ... om lekkere hapjes toebedeeld te krijgen ... Toen Julia en ik daarstraks samen in de badkamer waren begon ze te gillen ... ze was ons opeens kwijt! Julia liet zich even zien en prompt was het weer in orde: Cleo wist weer waar we waren en ging rustig naar haar mandje.

[Hm, 't lijkt er op dat het vandaag een natuurpagina gaat worden ...]

Afgelopen week heeft Julia foto's gemaakt van een koppel Turkse Tortels in de magnolia. Iedere winter geven we veel te veel geld uit aan vogelvoer, vetbollen en dergelijke hangen we op diverse plekken vetbollen en netjes met pinda's en zetten we op strategische plekken borden met zaden neer; dus is onze tuin iedere winter een vogelreservaat in het klein. En dat heeft gevolgen in de zomer, want dezelfde vogels komen terug om hier te nestelen, het vogelbadje te gebruiken en rond te scharrelen tussen de planten, op zoek naar beestjes. Zo ook dit koppeltje. En zowaar zag ik vanmorgen meneer en mevrouw Merel, heen en weer vliegend tussen de schutting rechts en de klimop links - waar ze al enige jaren achtereen twee nestjes met jongen grootbrengen (wat er van in leven blijft, althans). Ze zullen toch niet NU AL gaan nestelen?

Over de magnolia gesproken: afgelopen woensdag kregen we het volgende mailtje.

Lieve jan en Julia,

De MAGNOLIA gaat open! Van dag tot dag zien we al dingen veranderen, de hele advent door, maar nú zie je het eerste roze van de knoppen! Het is prachtig!

We zullen de takken zeker met kerstmis gebruiken. Het hele mooie witte boeket staat al in de kapel.

Liefs voor jullie,

Janny

Wat is er gebeurd?

Julia en Janny hebben een (of meer) tak(ken) van die magnolia afgeknipt of -gezaagd, ten behoeve van de versiering van de kapel met de Kerst. En blijkbaar gaan die tak(ken) bloeien! Nou, da's toch wel apart! (En, met kerkelijke hoogtij-dagen dragen we doorgaans iets bij ter verhoging van het feestgevoel; dit jaar dus een wit boeket voor in de kapel.) Nou, KIJK toch 'ns:

Later.

Ik heb na de lunch weer zo'n twee uur geslapen en werd wakker van de voordeurbel. Julia is even 'n boodschapje doen, dus ik probeerde zo snel mogelijk m'n bed uit te klimmen. Degene die belde heeft niet het geduld gehad te wachten ... jammer dan! Maar ik ben wakker en ... ik heb m'n gewone kleren aangedaan! Al dagen ben ik niet buiten geweest en loop ik steeds in m'n pyama en ochtendjas. Nu echter schijnt de zon ... en het is zacht weer ... ik wil ERUIT! Zo gauw Julia er is - en ik verwacht haar ieder moment - gaan we 'n blokje om, hoe dan ook! M'n schoenen, m'n wandelstok, m'n jas ... alles staat en hangt er klaar voor!

Weer later.

En het is gelukt! Ik heb met Julia, direct toen ze thuiskwam, een rondje over het hofje gemaakt (rond de boom in het midden). Akkoord, direct daarna moest ik m'n bed in omdat ik doodmoe was, maar toch ... er zit vooruitgang in!